Het Parque de la Sierra y Cañones de Guara, een natuurpark net over de Frans/Spaanse grens een grillig, verweerd kalkgebergte met zeer veel smalle, diepe bergkloven, daar gaan we een weekje paardrijden.
Met Sn Brussels naar Toulouse en van daar naar Accous, een gehucht niet ver van de Spaanse grens waar de paarden op ons wachten, met de overjaarse Toyota Hillux van Dominique Porato. Het is warm, heet zelfs, en de Hillux heeft niet alleen de stevigheid van een Patton tank, hij heeft ook hetzelfde comfort aan boord hetgeen de 3:30 uur durende rit van Toulouse naar Accous niet tot een onverdeeld genoegen maakt. Alle deelnemers zijn gearriveerd 10 ruiters en/of amazones plus Dominique en Eric de lokale gids, 12 paarden in totaal.
Het is bewolkt en het regent verdorie, maar het klaart gelukkig snel op na het ontbijt.
Ons vertrekpunt in Spanje is zo'n kleine 85km verder. De paarden worden geladen, en zoals ieder huis zijn gewoontes heeft, zo ook hier, want de paarden worden volledig opgezadeld in de camion gestouwd. En ze doen dat nog verbazend gewillig ook. Aan de oever van de rivier Guarga, op een kleine landweg die naar de dorpjes Grasa en Yespola leidt, worden de paarden gelost, en aangezien ze al opgezadeld zijn, zijn wij snel vertrekkensklaar. We worden vergezeld van Hetcho de hond van Eric die de ganse trip achter de paarden aan dribbelt.
Denise, een sympatieke dame, zorgt voor de volgwagen met trailer met onze bagage en de camion en de Hillux van Dominique blijven hier wachten op onze terugkeer.
We richten blik en paard zuidwaarts en malse weiden worden snel omgewisseld voor een mediterraan landschap met een schrale, lage begroeiing. 3:00 later, het is nu 15:00 zijn we aan de plaats waar Denise en haar volgwagen heeft postgevat voor de ravitaillering.
Tafels en stoelen staan klaar in de schaduw van enkele bomen met Ricard en Martini, fruitsap en ijsgekoeld water, rode wijn, brood en een enorme kom gemengde sla.
Voor wie al dacht dat dit een spartaanse tocht zou worden is het een euforisch ontwaken en we genieten van het zicht op de Tozal de Guara in de verte en de geneugten des levens op de tafel. Naar goeie spaanse gewoonte wordt er afgerond met een siesta. Rond 17:00 zetten we onze tocht verder naar Nocito, onze bestemming voor vandaag, een kleine 2:00 rijden hiervandaan.
Paarden worden op de wei gezet en wij installeren ons in een kleine gite met vlak er naast een bar met terras.
We moeten ons een beetje aanpassen aan het spaanse ritme, dat wil zeggen doe alles wat trager en wat later, te beginnen met het ontbijt nooit voor 8:30, middagmaal rond 15:00 en avondmaal om en rond 22:00. 't Is wel wat wennen.
De lucht is blauw, maar de zwaluwen vertrouwen het zaakje niet en vliegen laag. Het is zwoel. We vertrekken richting zuid-oost, rond de voet van en met het zicht op de Tozal de Guara, de hoogste berg van de streek (2077m), langs boswegen en smalle paden doorheen een mooi en redelijk bebost landschap. Dit is middengebergte en we zitten zo tussen 1000 en 1300m hoogte.
We stoppen aan een refuge, er is water voor de paarden en we hebben alles mee in de zadeltassen voor een uitgebreide picknick. We zitten droog en en dat is goed getimed, want regenwolken hebben ons ook gevonden en we krijgen een fikse bui op onze donder. De bui is hevig maar kort, de zon is terug en onze gids vangt nog een uiltje.
Lage muurtjes die vroegere weidegronden omzoomden en de ruïnes van huisjes en schuren wijzen er op dat hier vroeger heel wat landbouw aktiviteit was. Nu lenen de groene weiden zich uitstekend voor wat galop. Mijn paard heet Jazz, en het is een goedmoedige grote lobbes met een uitstekende pas, een zachte rug en een goeie galop. Hij is alleen een verdieping te groot en er op geraken is geen eenvoudige klus.
We dalen terug af richting Bara, onze einddoel vandaag. Een paard heeft een ijzer verloren, niet verwonderlijk op dit rotsachtig terrein en de vele rolkeien, en dat moet er eerst terug opgezet worden.
Bara is een gehucht van enkele huizen en één hotel met alle comfort, gebouwd in een van die eeuwenoude huizen met steun van Europa en enkel geopend als er klanten zijn. Er is plaats voor de paarden op een wei en als het laat genoeg geworden is, tijd voor het avondmaal van de ruiters.
8:00 zon en wolken en een spartaans ontbijt. Zwaluwen vliegen nog altijd laag en de regenwolken voorspellen niks goeds. Enkele paarden moeten beslagen worden en het duurt tot 11:00 voor we vertrekken. We beginnen de dag ook nu weer met een klim.
In de verte zie je duidelijk in het landschap de stapeling van de gesteentelagen.
De eerste druppels vallen net als we aan het verlaten dorpje van Nasarre zijn en we zoeken beschutting in het Romaanse kerkje uit de 17e eeuw. De bui duurt dit keer heel wat langer, en we twijfelen of we hier onze picknick zullen verorberen of nog wat verder gaan naar Otin, het volgend verlaten dorp. Otin wint het en we trekken verder want het regent wat minder hard en er is toch veel regengoed voor handen, sommigen hebben zelfs 2 regenbroeken aan. Het is droog als we picknicken maar het blijft druilerig en siesta is er dit keer niet bij.
We hebben een mooi stuk voor de boeg, de Canyon de Mascun. Prachtige rotsformaties, schitterende uitzichten, geweldige panoramas. We dalen er te voet in af langs een zigzaggend pad. Hoog boven ons cirkelen gieren die hun nesten hebben tegen de steile rotswanden. De zon is terug van de partij en al het regengoed wordt snel opgeborgen. Eens beneden in de Canyon moet er bij mijn paard een ijzer vastgezet worden voor we verder kunnen. Er wordt hier behoorlijk wat aan canyoning gedaan en aan rotsklimmen. Wij klimmen ook terug voor onze bestemming voor vandaag, Rodellar, en dat is voor een keer nu eens geen uitgestorven nest.
Het regent niet, de lucht is blauw en de zon schijnt. We gaan er weer stevig tegenaan want we hebben een lange rit voor de boeg naar Alquezar, een middeleeuws stadje. Het is prachtig weer, eigenlijk een beetje te prachtig want de zon levert met gemak zo'n 35º. Gisteren probeerde iedereen zich met regenjassen, regenbroeken, regencapes zo droog mogelijk te houden, vandaag worden hemden, T-shirt, sjaals en bandanas in het water geplonst en kletsnat rond het vege lijf gedrapeerd. Er is niet veel schaduw maar regelmatig magnifieke vergezichten. Langs een doorwaadbare plaats steken we de Rio Vero over. Overal ondiep, behalve daar waar we oversteken natuurlijk en de meesten zijn nat tot aan de knieën. Voor een keer ben ik blij met mijn paard met z'n twee verdiepingen want ik hou het bij natte voeten.
Langs amandelboomgaarden en korenvelden komen we aan de plek waar Denise ons opwacht voor de picknick. Tafels, stoelen en alles wat daarbij hoort staat mooi klaar onder de bomen, er is meloen, een gemengde salade, pasta met worst, taart en koffie en siesta. De natte spullen krijgen ruimschoots de tijd om te drogen.
Rond 19:00 krijgen we Alquezar met de moorse citadel in het zicht. Op een braak liggend stuk grond wordt een park gemaakt voor de paarden en de zadels en wij wandelen naar het nabijgelegen hotel voor een verkwikkende douche. Het stadje is toeristisch, wordt druk bezocht en er is heel wat volk. Terwijl we dineren op het marktplein krijgt Eric, onze gids, een boos telefoontje van de eigenaar van de grond waar de paarden staan. Blijkbaar heeft ie, nagelaten toestemming te vragen om zijn paarden daar te parkeren en eventjes lijkt het er op dat we ze onmiddellijk moeten verplaatsen. Dat zou pas leuk zijn in het pikdonker, maar dan mogen ze er toch de nacht doorbrengen. De citadel is mooi verlicht en de temperatuur is zalig als wij (traditioneel laat natuurlijk) terugwandelen naar het hotel.
Ik wordt gewekt door de vliegen die op m'n neus landen. Het is 7:00 en de zon draait al op volle toeren. Er is slecht nieuws bij het ontbijt, een paard staat mank. Gisteren liep ie ook al wat krakkemikkig maar vandaag staat ie goed en wel kreupel. En er is nog "leuk" nieuws, de eigenaar van de grond is komen opdagen en heeft in niet mis te verstane spaans te kennen gegeven dat we onmiddellijk moeten opkrassen. Gelukkig kunnen we de paarden achter het hotel vastmaken, maar de zadels, kopstukken, zadeldekens en zadeltassen moeten we wel zo'n 500m te voet versassen. Ik zweet me te pletter want de zon heeft de thermostaat al serieus hoog gedraaid. Bij nader toezien blijkt dat het manke paard een blijn heeft. Een leerling smid heeft bij het beslag een nagel te dicht bij het vlees gemikt. De blijn opensnijden, ontsmetten en het ijzer er correct opzetten en ons paardje is als herboren.
Al met al is het dik 11:00 als we door Alquezar trekken terug noorwaarts langs de Rio Vero. Het terrein is niet makkelijk en er zijn enkele lastige stukken bij. Daarbij is het nog heter dan gisteren. De Canyon zorgt dan weer voor wat verkoeling. Het is 19:00 als we in Paulsen en de gite aankomen. Paarden kunnen er op de wei en de ruiters vergasten zich op een reeks frisse pintjes. Traditioneel is het avondeten rijkelijk laat en onze franse vrienden komen met een drinkspelletje op de proppen "capitaine ploum boit une fois" een ritueel bedoeld om je zo snel mogelijk lazarus te hebben. Maar mijn heup preutelt een beetje en ik ben moe en dus laat ik dat volksamusement aan mij voorbij gaan,
Het is bewolkt en we zijn amper op weg als de eerste regendruppels vallen en snel overgaan in een regenbui uit de A-klasse. Gedurende meer dan een uur volgen we een slecht onderhouden asfalt weg en blijft het regenen. Heel vervelend maar uiteindelijk verlaten we de weg voor een bergpad, en het stopt met regenen. Het blijft wat overtrokken, het licht is niet ideaal voor de fotografen maar de brem die hier in bloei staat zorgt voor wat extra kleur. Geen volgwagen voor de picknick dit keer, we hebben al het nodige in de zadeltassen en als we stoppen aan het vervallen gehucht Bequesta schijnt de zon weer. Twee uur later, wanneer we aanstalten maken om te vertrekken rommelt de donder in de verte maar het blijft daarbij. We rijden terug naar Bara voor de nacht en we krijgen opnieuw de Tozal de Guara in zicht. Op de wei rollen de paarden van plezier.
Laatste dag. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de hemel en er staat een lekker windje. De weg terug naar het vertrekpunt is mooi, afwisselend door bossen, langs idyllische waterloopjes en over heuvelachtig terrein. Er moet dikwijls te voet gegaan worden want op vele plaatsen zijn de rotsen glad en glibberig maar we krijgen ons deel van schilderachtige landschappen. Denise staat ons op te wachten op dezelfde plek waar we onze eerste picknick hielden en deze maaltijd moet daar in niks voor onderdoen. 2:00 later beginnen we aan de laatste ruk en daarvoor gebruiken we voor een groot deel de loop van de rivier de Guarga die ons tot vlak bij de plaats brengt waar de camion nog altijd geparkeerd staat. Dit keer gaan de paarden er afgezadeld op en we rijden met z'n allen terug naar Accous.
Einde van een mooie tocht door een mooie streek.
